Το «ΟΧΙ» σήμερα – Του Αναστασίου Απολ. Βολιώτη – Προέδρου ΔΣΒ
Το «ΟΧΙ» σήμερα
Του Αναστασίου Απολ. Βολιώτη
Προέδρου ΔΣΒ
Είναι γεγονός ότι ο σημερινός Εορτασμός της Εθνικής μας Επετείου και τα εξ αυτής εκπορευόμενα νοήματα φαντάζουν πιο επικαιροποιημένα από ποτέ. Το σθεναρό «ΟΧΙ» που η χώρα μας κατάφερε όχι μόνο να αρθρώσει αλλά και να υλοποιήσει εμπράκτως απέναντι στην επικείμενη τότε απειλή έρχεται σήμερα μέσω της ιστορικής μνήμης να μας δώσει την αφορμή για άλλη μια φορά να προβούμε σε μια ιστορική ενδοσκόπηση και να αναζητήσουμε στο πλούσιο παρελθόν μας φωτεινά παραδείγματα για το μέλλον μας. Και πράγματι, το «ΟΧΙ» των προγόνων μας έρχεται να μας δώσει ένα μάθημα με διπλή σημασία.
Σε πρώτο σκέλος, έχουμε το αξιοθαύμαστο γεγονός αυτό καθαυτό της άρνησης των προγόνων μας να συμβιβαστούν με το μείζον πρόβλημα που είχαν ενώπιόν τους. Τηρουμένων των αναλογιών, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το «ΟΧΙ» του ’40 μεταφράζεται σήμερα σε ένα όχι στην αναξιοκρατία, όχι στην φαυλότητα, όχι στην ατιμωρησία, όχι στην ανομία, όχι στο διασυρμό της χώρας μας , όχι στην απραξία ,όχι στην ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση, όχι στην καλπάζουσα ανεργία, όχι στην θλιβερή κατάσταση στη παιδεία και όχι στην αύξηση της εγκληματικότητας. Εν ολίγοις, όλα αυτά που καθημερινά ακούμε τα τελευταία χρόνια σαν υποσχέσεις, μακροπρόθεσμα σχέδια και δεσμεύσεις, και που στο τέλος της ημέρας αποδεικνύεται ότι δεν είναι τίποτα άλλο παρά γυμνά ευχολόγια. Αναρωτηθήκαμε, όμως, γιατί για εμάς όλα αυτά τα πολυδιάστατα και ταλανισμένα όχι παραμένουν ευχές που ανακυκλώνονται ατέρμονα μέσω πολιτικού και δημοσιογραφικού λόγου, ενώ για τους προγόνους μας το απλοϊκό, μονολεκτικό πλην όμως τόσο μεστό «ΟΧΙ» ήταν μια λέξη με περιεχόμενο ουσίας;
Και έτσι θα περάσω στο δεύτερο σκέλος της σημασίας της σημερινής επετείου, στο οποίο προσωπικά θεωρώ ότι πρέπει να πέσει το βάρος. Στο γεγονός, δηλαδή, ότι το «ΟΧΙ» του ’40 δεν ήταν απλά ένα πυροτέχνημα δια στόματος ενός ατόμου. Δεν ήταν ένας κεραυνός εν αιθρία. Ήταν η κοινή και ομόφωνη πεποίθηση ολόκληρου του ελληνικού λαού, του ελληνικού έθνους, που πίστευε στον αγώνα που επρόκειτο να δώσει. Ήταν μια έκφανση εθνικής ομοψυχίας, ένα υπόβαθρο κοινής αίσθησης ευθύνης για το μέλλον της χώρας και η λεκτική εισαγωγή σε μια περίοδο εποποιίας, δηλαδή μια περίοδο εμπράκτων ενεργειών. Τη σήμερον ημέρα, καίτοι θα ανέμενε κανείς ότι υπό το βάρος των προβλημάτων και της κρίσης που αντιμετωπίζουμε θα ενωνόμασταν αρχικά και θα πράτταμε εν συνεχεία, δε συμβαίνει ούτε το πρώτο ούτε το δεύτερο. Απεναντίας, ο κοινωνικός ιστός της χώρας μας κατακερματίζεται, αρχίζει να εμφιλοχωρεί μίσος και διχασμός στην κοινωνία, καθένας εξακολουθεί να προωθεί τη δική του μικροπολιτική ή συντεχνιακή ατζέντα και βασιλεύει η αναβλητικότητα και η αναποφασιστικότητα.
Τελικά, αυτό που μας διδάσκει η σημερινή επέτειος είναι ότι η πεμπτουσία του ’40 ήταν η εθνική σύμπνοια και ενότητα αφενός, και οι έμπρακτες ενέργειες αφετέρου. Στο πλαίσιο αυτό θεωρώ ότι πρέπει να κινηθούμε και σήμερα για να μπορέσουμε να αφήσουμε πίσω μας την κρίση που διερχόμαστε. Διαφορετικά, θα είμαστε καταδικασμένοι στο διηνεκές να αρθρογραφούμε αντιπαραβάλλοντας το «ΟΧΙ» του ’40 με τα όχι του σήμερα, θέμα που αναντίρρητα προσφέρεται για μια φιλολογικά ωραία έκθεση ιδεών, πλην όμως στερείται της πολυπόθητης και ζητούμενης πρακτικής σημασίας.
Τα εθνικά προβλήματα που βρίσκονται σήμερα σε ιδιαίτερα κρίσιμη φάση επιτάσσουν μία νέα εθνική ανάταση, κινητοποίηση και δράση. Ζητούν ένα νέο ομόφωνο «ΟΧΙ» σε κάθε τομέα και μια αγωνιστική ενότητα του ελληνικού λαού που δεν μπορεί να απεμπολήσει μια τέτοια ιστορία και ένα έπος, που κατέπληξε τον κόσμο το 1940 και έδωσε στους απελπισμένους ευρωπαϊκούς λαούς το γλυκό φως της ελπίδας .
Βόλος 25.10.2012